Meraklanmayın canım hala anormal ve depresifim...Sadece son zamanlarda ufak çocuklara daha bir sevgiyle baktığımı , onlarla oynadığımı fark ettim.Kız olsun erkek olsun bu bebekler bana çok şeker gelmeye başladı.Bazen gözümün önüne bir kızım olsa nasıl görüneceği , beraber neler yapacağımız geliyor.Herhalde onunla sürekli oynardık ve gülmekten karnımıza ağrılar girerdi.Ben küçükken temizlikçi kadının oğlu gelirdi.Ona şööle ansiklopedilerden hayvan isimlerini öğretir oyunlar oynatırdım.Bu konu bu günde gözüme çarptı.Eskiden platonik olarak sevdiğim Bay D ile şakalaşıyor , gülüşüyorduk.Sohbetimiz koyuydu yani...O sırada bir arkadaşım yanında küçük kız kardeşi ile bize yaklaşıyor.Kız ama nassı şeker nassı şeker...Tabi mıncıklamaya başladık cimcimeyi.Bay D'de onunla oyun oynamaya başladı.Elindeki oyuncağı uzun kollarıyla oradan oraya götürüyor , küçük kız da kahkahalarla ona ulaşmaya çalışıyordu.İçimden dedim ki ''Vay be Küçük Kız , baksana Bay D'ye dış görünüşüne rağmen nasıl bi çocuk sevgisi varmış.''Çok hoşuma gitti ya.Ama sonra hafif bir kıskançlık aldı yerini.O küçük kızı nasıl kıskanabilirdim yaa?Tabi ki kötü bir şey yapmadım ama...İşte yani içimden tekrar minik olmak (Hoş bloğun başlığı Küçük Kız ama...) ve büyüklerin benim yanaklarımı cimcirip benimle oynamasını istedim.Çok istedim.Gerçekten....
-Oh mon cheri nasıl şeyler düşündün böyle...Ama haklısın herkes çocuk olmak ister.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder